Reisverslag: Sneeuwwandelen op de Hardangervidda
Reis: Hardangervidda, sneeuwwandelen in een sneeuwwoestijn, pittige trektocht, groepsreis, 8 dagen
- Hardangervidda-sneeuwwandelen
- Ver van de bewoonde wereld worden we door sneeuwscouters aan de rand van de Hardangervidda afgezet.
- Hardangervidda, heerlijk knus in een hutje overnacht. Het belooft weer een mooie dag te worden.
- Met een sleetje achter je aan was het soms flink zwoegen.
- Kamperen in de sneeuw. ’s Ochtends was alles met een nieuw pak sneeuw bedekt.
- Bijna terug in de bewoonde wereld
Maart 2011
Begin maart… in Nederland staken de krokusjes hun kopjes al boven de grond.
De lente was al voelbaar, maar ik “moest” nog een week naar Noorwegen, de kou en de sneeuw in.
Eerlijk gezegd zag ik er wel tegenop, kamperen in de sneeuw…, de kou…, de zware wandeltochten met bagage….
En vooral het idee, om ver van de bewoonde wereld en op elkaar aangewezen te zijn.
Lichtelijk nerveus stapte ik in Oslo in de minibus van Rikus die ons ophaalde van het vliegveld. Na een paar uur rijden, waren we bij onze hut, waar we de eerste nacht zouden slapen. Dat viel alvast mee, warm en comfortabel.
De laatste voorbereidingen werden getroffen en de volgende morgen werden we met een sneeuwscooter naar de plaats van vertrek gebracht, aan de rand van de Hardangervidda.
De tenten en kookspullen werden verdeeld over de sleetjes, de rugzakken nog wat slimmer ingepakt, en de warme en winddichte kleding aangetrokken. Onze sneeuwwandeltocht was begonnen.
Een week later, weer terug voor de laatste nacht in dezelfde hut als waar we begonnen, kon ik terugkijken op een geweldige, indrukwekkende en avontuurlijke tocht.
De eerste dag was het flink stijgen, omdat we moesten klimmen tot boven de boomgrens. Met sneeuwschoenen was de diepe sneeuw geen probleem. De sterksten onder ons trokken de sleetjes en bij problemen werd er gewisseld of werd de bagage anders verdeeld. Hierdoor was het voor iedereen te doen, al hadden sommigen het soms best moeilijk.
De dagen erna liepen we boven de boomgrens en konden we volop genieten van de eindeloze sneeuwvlakten, de rust en de stilte. Dat klinkt saai, maar door het samenspel van de zon, de schaduwen en de wind, veranderden de sneeuwheuvels in een sprookjesachtig toneel. Zo mooi en veranderlijk, dat het steeds bleef boeien en geen moment verveelde. Het waren soms zware en vermoeiende wandelingen. We liepen vaak in elkaars spoor, omdat dat het lopen vergemakkelijkte, en vormden zo een zwoegend lint.
Twee keer kampeerden we in de sneeuw. Gezamenlijk werd de slaapplaats platgestampt en werden de tenten opgezet. Ondertussen groef Rikus een keuken in de sneeuw en begon met het smelten van sneeuw om te koken en om water te maken voor onze thermosflessen.
Met een glaasje beerenburg, thee of cup a soup, keken wij toe hoe Rikus onvermoeibaar bezig bleef in zijn kuil en hadden het ondertussen heel gezellig.
Dan slapen in onze tenten in de sneeuw. Iets wat je niet dagelijks doet…
Met drie personen in een tent en onze dikke slaapzakken bleek dat nog heel behaaglijk te zijn.
Als ’s ochtends de zon op kwam, kwam iedereen weer tevoorschijn. Spullen werden weer ingepakt en een hete kop thee verwarmde onze handen. Na een kwartiertje lopen ging vaak de eerste kleding al weer uit.
De andere nachten sliepen we in berghutten. Het was elke keer weer een verrassing en soms een opluchting, als we om een hoek van een heuvel, in de verte onze eindbestemming zagen liggen, eerst een zwart puntje in de witte sneeuw, maar later een kleine, houten, maar heel gezellige hut.
De sneeuwschoenen en bezweette kleding gingen uit, er werd vuur gemaakt, sneeuw gesmolten, en bij het warme vuur en een warme borrel, kwamen de sterke verhalen snel boven tafel.
Om de beurt hadden we de taak om te koken, met de ingrediënten die we zelf hadden meegedragen. Dat bracht lichtgewicht, maar lekkere en creatieve gerechten op tafel.
En veel gezelligheid….. We sliepen met z’n allen in één ruimte in stapelbedden, rondom een nog warme houtkachel. Na een week kwamen we na een tocht door berkenbos en over meren, terug bij de hut waar we begonnen. Moe, maar voldaan.
Wij hadden over het algemeen goed weer tijdens het sneeuwwandelen. Met slechter weer, zal de tocht weer heel anders en misschien nog zwaarder zijn. Voor mij was het een heel bijzondere ervaring, maar zeker voor herhaling vatbaar.
Marijke